Gold Haber Yazılımı

Yazısında, 90 asırlık Diyarbakır Kalesi'nin Sasani İmparatorluğu'nun 2 asır boyunca Suriçi'nde yaptığı katliamların tanığı olduğunu ve şehrin tarih boyunca iki ateş arasında kaldığını belirtti. Yazara göre, Diyarbakır, Sasani İmparatorluğu'nun işgal, açlık ve katliam politikaları ile sürekli olarak saldırıya uğramıştır.

Karatepe, yazısında Hendek'te gerçekleşen fethi de anlatarak, Müslümanların fethi müjdelediğini ve Diyarbakır'ın adaletli halife döneminde Urfa ve Kudüs'ten sonra fethedildiğini aktardı. Yazara göre, Bilal'in Kabe'den sonra ilk kıblede ezan okuduğunu, esaretin bağlarını bir kez daha çözdüğünü ve yüreğinin Kudüs kadar geniş olduğunu belirtti. Karatepe, Melike Meryem'in "Teslim ol!" teklifini reddettiğini ve fetih hazırlıklarına başlandığını belirtti.

Yazısında, Diyarbakır'ın fethi sonrasında şehrin onur ve şerefini tatdığını ve tarihi boyunca yaşadığı katliamların aksine bu sefer bir katliam yaşamadığını belirtti. Karatepe, 5 ay süren Diyarbakır'ın fethi sonrasında İyaz'ın ve ordularının bağrına basıldığını ve Diyarbakır'ın "Bi xer be!" diye bağırdığını aktardı. Son olarak, Tevhid erlerinden yeni bir kelime öğrenmenin zamanı geldiğini belirten Karatepe, "Xuda Jı Razi Be!" ile yazısını sonlandırdı.

İşte yazını tamamı: Gizlenen fetih: diyarbakır!

90 asırlık Diyarbakır Kalesi neler görmüştü neler?

Suriçi’nde Sasaniler kana doymuyor; 2 asırdır, taş üstünde taş, gövdeüstünde baş bırakmıyorlardı.

Sasani Kisrası 2. Şapur’dan, 1. Kavat’a değişmeyen tek şey vardı: İşgal, açlık, katliam!

Kavat, adını bundan mı almıştı?

Antakyalı tarihçi Marcellinus’un dili olsa da konuşsa: Ceset yığınları, pişirilen ölüler, delirtilen on binler, hayalet şehir Diyarbakır!…

İki ateş arasındaydı, Diyarbakır! Bizans ile Sasani’nin güç gösterisine sahne oluyordu. Şamar oğlanı gibi; gelen vuruyor, giden vuruyordu.

Güneşe secde eden Şemsilerle, ateş üstünde zıplayan Mecusiler ise, Vahyi Kuşanmış Adalet Savaşçılarını bekliyorlardı.

Alemlere Rahmet Olarak Gönderilen İnsanlığın Rehberi, Hendek’te, Bizans’ın ve Sasani’nin fethini müjdeliyordu.

Mute’de ilk acıyı tattırmıştı, Bizans’a.

Adaletli Halife döneminde Urfa ve Kudüs, küfrün önderlerinden temizlenmiş; Diyarbakırlı, Ömer’in ordularını bekliyordu.

Bilal, Kabe’den sonra İlk Kıble’de de ezan okumuş; esaretin bağlarını bir kez daha çözmüştü. Yüreği Kudüs kadar genişti, Habeşlinin.

“Size ne oluyor da, Allah yolunda ve ‘Rabbimiz, bizi halkı zalim olan bu şehirden çıkar, katından bize bir yardımcı gönder!’ diyen zavallı erkekler, kadınlar ve çocuklar uğrunda savaşmıyorsunuz?” İlahi Emri, 8bin mücahidi yollara düşürmüştü.

Onur ve gurur sevdasına kapılmış Melike Meryem, “Teslim ol!” teklifini reddetmiş; heyecanlı bekleyiş, yerini fetih hazırlığına bırakmıştı.

Yenikapı’da Halid bin Velid, 9 kez yere serdiği Bizans’a, bir acı daha tattırmak istiyordu.

“Sizin hayatı ve şarabı sevdiğiniz kadar, ölümü seven bir orduyla geldim!” diye haykırıyordu, Bizans’a!

Muaz bin Cebel, Darkapı’da şehadet erleriyle konuşlanmıştı. Said ise Urfakapı’da, cennetin yolunu gözlüyordu.

Genel Komutan İyaz, Mardinkapı’da, Diyarbakırlıyı özgürlüğüne kavuşturmanın hayalini kuruyordu.

5 ay geçmişti. Sabır taşı çatlıyor, yakarışlar arşı titretiyordu.

Halid nihayet, 100 yiğidiyle gediklerden girmiş, yalınkılıç çarpışıyordu. Oğlu Süleyman, ilk hamlede şehadete ermişti.

Yer gök tekbirlerle yankılanıyor, Suriçi, hürlüğün coşkusunu yaşıyordu.

Tarihinde ilk kez katliam yaşamadı Diyarbakır, ilk kez onuru ve şerefi tattı, ilk kez korku duymadı, kalpler ürpermedi, ilk kez.

İyaz’ı ve ordularını bağrına bastı, Diyarbakır: “Bi xer be!”

Tevhid erlerinden yeni bir kelime öğrenmenin zamanı gelmişti: “Xuda Jı Razi Be!”

Yüzyılın ültimatomu, 27 Mayıs 639’dan 13 asır sonra, Dağkapı’da, Şehit Said’in dudaklarından dökülecekti: 

“Xvezı bi wı ye ku xve misilman!”

“Ne mutlu Müslümanım diyene!”

Tarık Sezai KARATEPE